Tinnitus. Oorsuizen. Nog steeds een taboe, maar ondertussen wel een probleem van epidemische omvang. Vaak gaat het in de publicaties over popmuziek, nachtclubs, massale popfestivals en stadium concerten. De dance Dj's zijn ook grote boosdoeners. Zelf met grote doppen in en koptelefoons op, maar het publiek in extase gebracht door wat hulpmiddeltjes en hormonen gaat helemaal uit de bol zonder enige bescherming van die bol.

In de klassieke muziek zijn de musici nu ook wakker geschud. Een authentiek Mozart symfonietje gaat nog wel, maar het lijkt wel of elke eigentijdse componist een zo graat mogelijk symfonieorkest alleen maar hoog, schel en heel hard wil laten klinken. Popificatie van de klassieke muziek, zeg maar. Oordoppen in allerlei soorten en maten liggen nu steeds vaker op de lessenaar. Menig blazer in het midden van het orkest schaamt zich er niet meer voor en heeft de dopjes losjes om de nek hangen. De rechter is er ook al een paar keer aan te pas moeten komen.

In de jazz vliegt tinnitus nog steeds onder de radar. Soms een dopje dat meestal snel en buiten het zicht van het publiek wordt gebruikt. En die dopjes van Herbie Hancock: zijn dat monitortjes of beschermdoppen? Beide. En als hij het podium afloopt doet hij gehoorapparaatjes in. Veel hoort hij niet meer, maar zijn muzikale geheugen werkt gelukkig nog heel goed.

In Nederland strijdt de stichting Artist Against Tinnitus, ATT, voor betere wet- en regelgeving. Ook ik heb tinnitus. Gelukkig nog niet in de ergste vorm, maar ik heb wel hun petitie getekend. Gaat het lukken? De Nederlandse wetgeving dempt meestal de put pas als er vele kalveren zijn verdronken. Of als de portemonnee flink moet worden getrokken. Pech voor de velen die nu tinnitus oplopen. Dubbel zuur voor degenen die het al hebben en er nooit meer vanaf komen.